Recensie The Mousetrap door REP entertainment – Theaterkrant (2025)

Een pension in een Engels landhuis, een sneeuwstorm, kapotte telefoonlijnen en een mysterieus nieuwsbericht over een moord. Het zijn ingrediënten voor een klassieke whodunnit, en The Mousetrapis misschien wel de klassieker der klassiekers. REP entertainment slaagt erin om de tijdloosheid van Agatha Christie de Noordzee over te brengen.

The Mousetrap, een bewerking van een hoorspel van Agatha Christie, speelt al vanaf 1952 op West End in Londen, met Covid-19 als enige onderbreking. Het stuk op zichzelf gonst al van geheimzinnigheid en traditie, aangezien het publiek aan het eind van de voorstelling wordt verzocht om de ontknoping nooit verder te vertellen. De premisse dat iedereen die The Mousetrapgezien heeft, deelgenoot is van hetzelfde geheim, maakt de voorstelling tot een levende legende. Dit heeft een groot aandeel in de spanning rondom een whodunnit die verder lijkt op vele anderen.

The Mousetrapspeelt zich af in de meest voorkomende setting voor een Brits moordmysterie: een oud, afgezonderd landhuis. In dit geval Monkswell Manor, een pension dat het echtpaar Ralston net heeft geërfd van een tante. De kersverse eigenaren krijgen bezoek van verschillende hotelgasten. Op het eerste gezicht zijn zij platte karakters, door een paar kenmerken tot typetjes teruggebracht, waaronder een norse oude dame (met veel humor gespeeld door Willeke van Ammelrooy), een goedgemutste majoor (Wilbert Gieske) en een Italiaanse man met een gênant dik aangezet accent (Xander van Vledder). Ze zitten echter in een Agatha Christie, dus niets is wat het lijkt.

Vlak voor een sneeuwstorm het huis volledig isoleert van de buitenwereld, sluit een jonge politie-inspecteur zich aan bij het gezelschap, omdat hij vermoedt dat er een moordenaar onder hen is, die wraak neemt op mensen uit diens verleden. Er ontrafelt zich een zoektocht, niet alleen naar de moordenaar, maar ook naar het volgende slachtoffer, waarbij de dubbelzinnige uitspraken en impliciete verdenkingen rondvliegen tot het je begint te duizelen.

The Mousetrapspeelt in de regie van Jasper Verheugd een interessant spel, waarin telkens de balans tussen cliché en tijdloosheid wordt opgezocht. Het plot volgt een bekende formule, maar de intriges zitten sterk in elkaar. Clichématige elementen betekenen dus niet direct dat het plot voorspelbaar is, integendeel.

Ook het decor van Joris van Veldhoven speelt met de traditionele setting. Vanuit een portret op de muur kijkt Dame Christie zelf neer op het hele tafereel. Het decor is bijna volledig in grijstinten, als een zwart-witfoto. Dit wordt een paar keer doorbroken door fel gekleurd licht, een stilistisch ontwerp van Uri Rapaport dat de voorstelling een bijna cartoonachtige associatie geeft. Er zitten ook filmische elementen in het toneelbeeld, zoals de geprojecteerde intro en aftiteling, ironisch aangezien de filmrechten nog altijd niet zijn vrijgegeven.

Er straalt veel spelplezier af van de achtkoppige cast. Danny Westerweel valt op als skiënde inspecteur Trotter, een politieagent die zijn baan strikt probeert uit te voeren, maar zich in zijn enthousiasme af en toe laat meeslepen in de sensatie en dramatiek. Aangezien hij dezelfde puzzel probeert op te lossen als het publiek, maakt hij af en toe een opmerking schuin richting de zaal, wat zorgt voor luchtigheid in een voorstelling die zichzelf verder zeer serieus neemt.

The Mousetrap voldoet aan de verwachtingen: het is een spannend mysterie met een verrassende plottwist, niet meer en niet minder. Juist door de albekende codes van de whodunnit volledig te omarmen, slaagt REP entertainment erin om het publiek mee te nemen in de zoektocht naar de moordenaar en inderdaad echt deelgenoot te maken van het geheim van The Mousetrap.

Foto: Willem van Walderveen

Tags

Agatha Christie
Danny Westerweel
Jasper Verheugd
Joris van Veldhoven
REP Entertainment
Rick Engelkes Producties
Wilbert Gieske
Willeke van Ammelrooy